Gísli Hvanndal Jakobsson skrifar
Ég þekki aðeins til geðhvarfasýki úr bæði námi mínu og eigin reynslu í lífinu. Ég tók sjálfan mig til og byrjaði að horfa á þættina Ráðherrann á RÚV.
Eftir að hafa lokið við að horfa á fyrsta þáttinn setti ég strax á næsta þátt og svo næsta þangað til ég kláraði fyrstu seríuna á einum degi en ég gat einfaldlega ekki hætt að horfa.
Fyrsta serían er átta þættir en ég byrjaði síðan á þeirri seinni daginn eftir. Sex þættir eru komnir út af henni og næstu þættir koma út 24. nóvember og 1. desember. Ég kláraði þessa sex þætti á einum degi líka og mig langar að segja ykkur afhverju.
Ég hef fylgst með leikara ferli Ólafs Darra Ólafssonar í Hollywood sem og á Íslandi eins og flestir Íslendingar þar sem hann hefur leikið á móti stórstjörnum eins og Liam Neeson, Ben Stiller, Mark Wahlberg, Jason Statham, Vin Diesel svo einhverjir séu nefndir.
Þáttaröðin Ráðherrann þar sem hann leikur Benedikt forsætisráðherra er einfaldlega að mínu mati hans besti leikur á ferli sínum.
Ekki misskilja mig.
Leikur hans í gegnum tíðina í öllum kvikmyndum og þáttaröðum erlendis sem og innanlands er magnaður og ég segi það sem aðdáandi.
En þessi þáttaröð og hvernig hann gjörsamlega tapar sér í hlutverkinu og tjáning hans er einfaldlega stórkostlegt, vægast sagt.
Í þáttunum Ráðherrann leikur Ólafur Darri Ólafsson, Benedikt Ríkharðsson háskólakennara sem er með geðhvarfasýki sem enginn veit um, ekki einu sinni hann sjálfur.
Benedikt verður semsagt í stuttu máli formaður stærsta stjórnmálaflokks landsins og endar sem forsætisráðherra Íslands. Eftir nokkra mánuði í starfi fara einkenni sjúkdómsins vegna álags og streitu að brjótast út og öllu er haldið leyndu fyrir þjóðinni svo stöðugleiki haldist í ríkisstjórninni.
Meira ætla ég ekki að segja frá þræði þáttanna þó ég telji að flestir Íslendingar hafi séð þættina og ég því líklega síðasti Íslendingurinn til að sjá þá en fyrsta serían kom út 2020.
Ástæðan fyrir þessari grein er til að ræða og lýsa af eigin reynslu hversu stórbrotinn og nákvæmur leikur Ólafs Darra er í þáttunum af einstaklingi með geðhvarfasýki.
Einkenni fólks með sjúkdóminn geðhvarfasýki geta verið mismikil og sterk og koma í köstum og/eða alvarlegum maníum. En það sem allir eiga sameiginlegt sem eru að kljást við geðhvarfasýki er að hún fer í dýpstu lægðir þunglyndis og síðan í hæstu hæðir alsælu með ofsjónum og ranghugmyndum meðal annars.
Eftir að hafa horft á þessa fyrstu 14 þætti af þáttaröðinni Ráðherrann – og þó ég eigi tvo síðustu þættina eftir – þá verð ég bara að fullyrða fyrir mitt leiti að Ólafur Darri er ekki bara einungis einn af bestu leikurum landsins, heldur ER hann besti leikari landsins.
Ólafur dró mig gjörsamlega inn í veröld Benedikts, svo að ég gleymdi einfaldlega stað og stund á tímabilum yfir daginn þegar ég horfði á fyrstu átta þættina.
Ég einfaldlega gleymdi að ég væri að horfa á Ólaf Darra, ég sá bara veröld Benedikts sem er ein átakanlegasta saga sem ég hef sèð síðan ég horfði á þættina Systrabönd.
Það er eitt að leika mjög vel og svo er annað stig fyrir leikarar að gjörsamlega verða persónan sem hann eða hún leikur, svo að maður gjörsamlega gleymir sér í persónunni. Og það gerði Ólafur í þessari þáttaröð. Fyrir mér er þetta með ólíkindum og hann fær fimm stjörnur frá mér.
Ég hef skrifað greinar um geðheilbrigðismál í gegnum tíðina og nýlega og ef þessi þáttaröð ýtir ekki undir það að meiri peningar verða settir í þann málaflokk þá veit ég ekki hvað gerir það.
Þarna sjáum við fjölskyldu, foreldra og mann með miklar skyldur að takast á við átakanlegan geðsjúkdóm. Og þannig er raunveruleikinn hjá svo mörgu fólki og fjölskyldum.
Það hafa svo margir látið lífið vegna þessa sjúkdóms sem og fleiri geðsjúkdóma eins og t.d. alkóhólisma.
Enginn geðsjúkdómur fer í manngreinarálit, enda hef ég sjálfur verið með alþingismanni í meðferð á Sjúkrahúsinu Vogi sem ýtti undir að ég skrifaði þessa grein til að ræða geðsjúkdóma.
Ég einfaldlega varð að bera vitni um að við getum öll veikst yfir lífsferli okkar sama hvað við vinnum við eða erum, og voð eigum að gera ALLT til að hjálpa hvort öðru.
Við getum átt okkar eigið heimili, bíl, börn, verið háskólagengin og allt gengið vel í lífinu en samt veikst snögglega af geðsjúkdómi.
Við erum öll með mismunandi miðtaugakerfi sem getur snúist gegn okkur þótt við séum Bjarni Ben eða Inga Sæland.
Mig langar að enda þessa stuttu og einföldu grein um að biðja þá sem verða kosnir á þing 30. nóvember næstkomandi að bjarga mannslífum og þjáningu fjölskyldna með því að láta meiri peninga inn í geðheilbrigðisþjónustuna.
Hver einasti leikari í þáttunum gaf allt sitt og það væri efni í heila grein fyrir sig.
Munið síðan að horfa á lokaþættina af Ráðherranum 24. nóvember og 1. desember
Það eru forréttindi að við Íslendingar eigum svona góða leikara, ekki bara til að skapa list, heldur til þess að koma skilaboðum áleiðis með henni og henda skömm og fordómum í ruslið.
Takk allir listamenn á Íslandi!
Gísli Hvanndal Jakobsson,
eilífðarstúdent
UMMÆLI